Περί τρομοκρατίας ο λόγος

Αναμφισβήτητα το γεγονός της εβδομάδας, ίσως και του μήνα, ήταν ο θάνατος του νο.1 καταζητούμενου τρομοκράτη, Osama bin Laden, γεγονός το οποίο επισκίασε τις εξελίξεις σε Λιβύη και Συρία. Στις Η.Π.Α. το τέλος του ηγέτη της al-Qaeda πανηγυρίστηκε έξαλλα, ενώ στο μουσουλμανικό κόσμο οι αντιδράσεις είναι μάλλον συγκεχυμένες με άλλους να τονίζουν τη δράση του Laden ως προσβλητική για το Ισλάμ ως θρησκείας της συνύπαρξης και της ανεκτικότητας, και άλλους να ορκίζονται εκδίκηση εναντίον των "Σταυροφόρων".


Τί σημαίνει πράγματι ο θάνατος του Osama bin Laden; Για τον Barak Obama σίγουρα πολλά, καθώς προετοιμάζεται για τις προεδρικές εκλογές, ενώ η καχυποψία της υπερσυντηρητικής πτέρυγας των Ρεπουμπλικάνων σχετικά με την καταγωγή και το θρήσκευμά του υποδαυλίζει συνεχώς θεωρίες συνωμοσίας. Επιπλέον, ενισχύονται οι επιλογές του προέδρου των Η.Π.Α. για το Υπουργείο Άμυνας και τη CIA, ιδιαίτερα για την τελευταία, η δράση της οποίας δέχθηκε σφοδρή κριτική κατά το πρόσφατο παρελθόν.


Από την άλλη πλευρά, οι συνέπειες για την ίδια την τρομοκρατική οργάνωση επικεντρώνονται κυρίως στο οργανωτικό επίπεδο αλλά και σε αυτό των στόχων. Πρώτον, ποιός θα είναι ο διάδοχος του bin Laden; Ο Αιγύπτιος νο.2 στην ιεραρχία Ayman al Zawahiri ή κάποιος νεώτερος, έμπιστος του bin Laden; Δεύτερον, με το θάνατο του ιδρυτή της al Qaeda, αναπροσαρμόζονται και οι στόχοι της οργάνωσης για την εξαπόλυση της παγκόσμιας jihad και της εκδίωξης των Αμερικανών από το Αφγανιστάν; Σε κάθε περίπτωση, η δράση της οργάνωσης του Σαουδάραβα τρομοκράτη έχει περιοριστεί σημαντικά. Η οργάνωση βρίσκεται περιχαρακωμένη στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν, ενώ είναι αμφίβολο αν ήταν σε θέση ο ίδιος ο bin Laden να παίξει το ρόλο του συντονιστή και του καθοδηγητή της ισλαμιστικής Διεθνούς όπως μια δεκαετία πριν. Άλλωστε με την πάροδο των ετών αναδεικνύονται νέες ηγετικές μορφές, όπως ο Υεμενίτης κληρικός Anwar al-Aoulaki, που είναι σε θέση να εμπνέουν νέες γενιές τρομοκρατών.


Στο σημείο αυτό θα πρέπει να γίνει μια επισήμανση: η τρομοκρατία δε σταματάει με το θάνατο του bin Laden. Αντιθέτως, θα υπάρξουν πολλοί που θα θελήσουν στο όνομα της εκδίκησης να εξαπολύσουν νέες επιθέσεις. Όμως η ίδια η al Qaeda εδώ και καιρό πνέει τα λοίσθια. Κατά το παρελθόν, είχε δημιουργήσει ένα πολύ εμπορικό brand name, το οποίο έσπευσαν να υιοθετήσουν ομάδες στη Βόρεια Αφρική, την Υεμένη και το Ιράκ, για λόγους είτε χρηματοδότησης, είτε εύρεσης εθελοντών. Οι όποιες ομάδες αναλαμβάνουν δράση στο όνομα αυτής, το κάνουν, όχι τόσο για την επίτευξη του ισλαμικού χαλιφάτου, αλλά περιορισμένων σκοπών, που σε κάθε περίπτωση μπορεί να προκαλούν χάος και έμψυχες απώλειες μεταξύ του άμαχου πληθυσμού. 


Αυτό που μοιάζει βέβαιο είναι, ότι το Πακιστάν θα αντιμετωπίσει το μεγαλύτερο κίνδυνο, καθώς η χώρα φιλοξενεί στοιχεία από όλο το φάσμα του σαλαφιστικού Ισλάμ. Τη στιγμή αυτή η πακιστανική κυβέρνηση βρίσκεται στριμωγμένη ανάμεσα στο αντιαμερικανικό μένος ενός μεγάλου κομματιού του πληθυσμού της και στις απαιτήσεις της αμερικανικής διοίκησης για σοβαρότερη εμπλοκή και συνεργασία στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, ότι κανείς (!!!;;) στις πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες δε γνώριζε ότι ο πλέον καταζητούμενος τρομοκράτης δε ζούσε στα βουνά, αλλά 50 χλμ από την πρωτεύουσα...


Για το βαθύ κράτος στο Πακιστάν, πλησιάζει η στιγμή, που θα κληθούν να αποφασίσουν αν η υποστήριξη ισλαμιστικών ομάδων παραμένει στρατηγική επιλογή για την αύξηση της επιρροής της χώρας στο Αφγανιστάν και το Κασμίρ ή αντίθετα η συμμαχία με τις Η.Π.Α. αποτελεί προτεραιότητα. Το διπλό παιχνίδι μάλλον φτάνει στα όριά του.

8η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου

Η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου  Θεσσαλονίκης ανοίγει τις πύλες της την Πέμπτη 5 Μαΐου  στο χώρο της ΔΕΘ με ένα αφιέρωμα στη Μέση Ανατολή και με σύνθημα "όταν οι ιδέες εξεγείρονται". Το αφιέρωμα, που τελεί υπό την αιγίδα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, περιλαμβάνει προβολές, συζητήσεις, και διαλέξεις με συγγραφείς από τον αραβικό κόσμο, το Ισραήλ, την Τουρκία και την Αιθιοπία. 


Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν σίγουρα η παρουσία του γνωστού συγγραφέα, αρθρογράφου στο βρετανικό Guardian και εκδότη του New Left Review, Tariq Ali, και του Ισραηλινού David Grossman. Παράλληλα, η Τυνήσια Sophie Bessis, μέλους του Ινστιτούτου Διεθνών και Στρατηγικών Σχέσεων (IRIS) θα δώσει μία διάλεξη με θέμα την εξέγερση στην Τυνησία και την επέκτασή της στον αραβικό κόσμο.


Το αφιέρωμα ξεκινά με μια παρουσίαση του θρυλικού παραμυθιού, "Χίλιες και μία νύχτες", ενώ ολοκληρώνεται με μια συζήτηση γύρω από τα έργα και τις ημέρες του γνωστού Αιγύπτιου συγγραφέα Naguib Mahfouz.


Yalla...

Ο Kenneth Waltz στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Ο Kenneth Waltz Επίτιμος Διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και το Τμήμα Διεθνών Ευρωπαϊκών Σπουδών θα αναγορεύσουν επίτιμο διδάκτορα τον κορυφαίο ίσως εν ζωή διεθνολόγο, τον Αμερικανό Kenneth Waltz την Παρασκευή στις 11 π.μ.στην αίθουσα Τελετών του πανεπιστημίου.

Θεμελιωτής του δομικού ρεαλισμού, ο Waltz διαμόρφωσε όσο λίγοι  το θεωρητικό πλαίσιο των διεθνών σχέσεων, συστηματοποιώντας εννοιολογικά   το αντικείμενο ως προς τους 'νόμους' και τη 'μηχανική' που διέπουν το διεθνές σύστημα, ενώ οι εισηγήσεις του αποτελούν διαχρονικά αντικείμενο μελέτης, αντιπαραθέσεων και θεωρητικών αντεγκλήσεων. 

Στις Συμπληγάδες της Μέσης Ανατολής

Η αμερικανική εξωτερική πολιτική βρίσκεται το τελευταίο διάστημα ενώπιον ουσιαστικών διλημμάτων που αφορούν την προάσπιση των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπως επίσης και της εικόνας της ως χώρας που προασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες.


Αδιαμφισβήτητα ο πρόεδρος των Η.Π.Α., Barack Obama δημιούργησε τεράστιες προσδοκίες στον αραβικό κόσμο ιδιαίτερα μετά την ομιλία που εκφώνησε από το Κάϊρο, φιλοξενούμενος του πρώην συμμάχου και νυν καταπιεστή Hosni Mubarak. Πράγματι, οι ηγεσίες των αραβικών κρατών αδημονούσαν για αυτή την αλλαγή, καθώς η διακυβέρνηση του George W. Bush τους έφερε συχνά σε δύσκολη θέση, αποκλίνοντας θεαματικά από τις απόψεις των πολιτών τους.


Η προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο εκδημοκρατισμός, η ενίσχυση της κοινωνίας των πολιτών  και η οικοδόμηση ενός βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους συγκαταλέγονται μεταξύ των στόχων της ατζέντας Obama. Σε πολλούς η ομιλία-ορόσημο στο Κάϊρο δημιούργησε τεράστιες προσδοκίες, ενώ σε άλλους υπενθύμισε το άδοξο τέλος του δόγματος Carter, ο οποίος επίσης επιχείρησε να παρουσιάσει μια αμερικανική εξωτερική πολιτική με περισσότερο "ανθρώπινο" πρόσωπο, εν μέσω μάλιστα του Ψυχρού πολέμου, μακριά από πραγματιστικούς υπολογισμούς και ανίερες συμμαχίες.


Το μεγαλύτερο δίλημμα που αντιμετωπίζει η αμερικανική εξωτερική πολιτική αυτή τη στιγμή στην περιοχή της Μέσης Ανατολής έγκειται στην ενεργό ή μη στήριξη των αραβικών εξεγέρσεων, ή διαφορετικά στην επιλογή μεταξύ τάξης/σταθερότητας-αλλαγής/εκδημοκρατισμού. Αναμφίβολα, οι Αμερικανοί ανησυχούν ιδιαίτερα, καθώς ναι μεν ο Assad, ο Saleh και ο Mubarak είναι δικτάτορες, από την άλλη όμως αποτελούν εγγύηση αναφορικά με τη διατήρηση του status quo,ενώ συνεργάζονται πρόθυμα για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. 


Στην περίπτωση της Αιγύπτου, η αμερικανική διοίκηση "σύρθηκε" μάλλον από τα γεγονότα, καθώς πιάστηκε εξ απίνης. Η διγλωσσία των πρώτων ημερών υποδήλωνε ξεκάθαρα τη σαστιμάρα της πολιτικής ηγεσίας, ενώ η εν τέλει υποστήριξη των διαδηλωτών παρουσιάστηκε ως συμβατή με τις εξαγγελίες Obama. Η κριτική που ασκείται στον Obama από τους ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων σχετικά με την επιλογή απομάκρυνσης του Mubarak είναι δηλωτική των δυσκολιών, που αντιμετωπίζει η μοναδική υπερδύναμη.


Παράλληλα, η αμφισημία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής έγινε εμφανής και στο Μπαχρέϊν, όπου ενώ οι εκπρόσωποι των Η.Π.Α. έδειξαν συμπάθεια ως προς τα αιτήματα των Σιιτών διαδηλωτών, εντούτοις δε μίλησαν σε καμία περίπτωση για απομάκρυνση της δυναστείας Khalifa και την αλλαγή καθεστώτος, όπως έγινε με την περίπτωση Μπεν Άλι στην Τυνησία. Η χώρα αποτελεί άλλωστε έδρα του αμερικανικού στόλου στην περιοχή του Περσικού κόλπου, ενώ οι Σιίτες θεωρούνται φίλα προσκείμενοι προς το Ιράν.


Στη Λιβύη, οι Αμερικανοί φαίνεται να μην ενδιαφέρονται να εμπλακούν ουσιαστικά, καθώς αφ' ενός η χώρα παρουσιάζει μικρό ενδιαφέρον στους στρατηγικούς σχεδιασμούς του αμερικανικού επιτελείου, αφ' ετέρου μια αμερικανική εμπλοκή δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής μεταξύ των Αμερικανών ψηφοφόρων, την ώρα μάλιστα που στο Αφγανιστάν τα πράγματα μόνο ευοίωνα δεν είναι, ενώ στο Ιράκ εντείνονται οι διαπραγματεύσεις για το μελλοντικό καθεστώς που θα διέπει τις αμερικανικές δυνάμεις στη χώρα. 


Επίσης, η διαφαινόμενη απομάκρυνση του Saleh προκαλεί πανικό στη CIA και στις υπόλοιπες υπηρεσίες ασφαλείας. Η Υεμένη χαρακτηρίζεται ως "αποτυχημένο κράτος" (failed state), όπου έχει βρει ασφαλές καταφύγιο η αλ Κάιντα. Ο βομβαρδισμός θέσεων της οργάνωσης με τη χρήση μη επανδρωμένων αεροσκαφών κατά το πακιστανικό πρότυπο, αποτελεί ασφαλώς παραβίαση της κυριαρχίας της χώρας, αλλά και ένδειξη των αγαστών σχέσεων Η.Π.Α.-Saleh. Ο τελευταίος μάλιστα κατέβαλε σημαντικές προσπάθειες να διατηρήσει τις επιχειρήσεις αυτές κρυφές, καθώς είναι βέβαιο ότι θα προκαλούσαν τη μήνη των συντηρητικών κύκλων της χώρας.


Οι Συμπληγάδες, τέλος, της Δαμασκού αποτελούν το σημείο καμπής και ύστατης δοκιμασίας για την Washington. Από τη μια ένας ηγέτης, ο οποίος καταπνίγει στο αίμα την εξέγερση του λαού του, από την άλλη όμως ένας χρήσιμος, πραγματιστής αντι-αμερικανός, ο οποίος κρατάει στα χέρια του τα κλειδιά για τις περισσότερες περιφερειακές διενέξεις που ταλαιπωρούν την περιοχή. Από τη μια ένας στρατηγικός εταίρος της Τεχεράνης, από την άλλη όμως ένας προβλέψιμος ηγέτης και συνάμα  εχθρός του ισλαμιστικού εξτρεμισμού. 




Οι ισορροπίες και οι συσχετισμοί μεταβάλλονται ταχύτατα και η αμερικανική ηγεσία καλείται να επιδείξει τις ικανότητες του πολυμήχανου Οδυσσέα.. συμβιβάζοντας στρατηγικές επιδιώξεις, ιδεαλιστικές διακηρύξεις και ανησυχίες συμμάχων.

Αραβική ή ισλαμική εξέγερση;

Παρακολούθησα πρόσφατα μια ημερίδα με θέμα τις εξεγέρσεις που μαίνονται στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, η οποία τιτλοφορούνταν ως "Ισλαμική άνοιξη" ή κάτι παραπλήσιο. Θεώρησα τη χρήση του όρου 'ισλαμική' καταχρηστικό, και πιθανότατα αρκετά πρώιμο, καθώς οι εξελίξεις δε φαίνεται να επιβεβαιώνουν κάτι αντίστοιχο. Εκ των υστέρων βέβαια τα μέλη του πάνελ παραδέχτηκαν ότι αυτό μπορεί να έγινε για λόγους εντυπωσιασμού και προσέλκυσης κοινού, καθώς το Ισλάμ και ό,τι περιστρέφεται γύρω από αυτό "πουλάει" κατά το κοινώς λεγόμενο στις δυτικές κοινωνίες. 


Υπάρχουν όμως ενδείξεις ανησυχίας, ότι δηλαδή την απομάκρυνση του Μουμπάρακ ή του Μπεν Άλι θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν δυνάμεις όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα ή το Ενάχντα του Γκανούσι στην Τυνησία;


Προσωπική εκτίμηση είναι, ότι μεσοπρόθεσμα τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει και αυτό διότι οι πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν το Ισλάμ έχουν μάθει καλά το παιχνίδι της πολιτικής έπειτα από δεκαετίες καταπίεσης, φυλακίσεων και εξοριών των εκπροσώπων τους. 


Παράλληλα, κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες που αποτρέπουν στο άμεσο μέλλον την επικράτηση τέτοιων κινημάτων. Χαρακτηριστικότερη είναι η περίπτωση της Αιγύπτου, όπου αν και η Μουσουλμανική Αδελφότητα εκπροσωπεί την πιο οργανωμένη δύναμη της αντιπολίτευσης, η κυριαρχία του στρατού και η συνεργασία με τις Η.Π.Α. πιθανότατα θα αποτρέψουν όποιες αρνητικές εκδηλώσεις. 


Στην Τυνησία, ο Ρασίντ Γκανούσι δήλωσε πως επιδιώκει ένα μοντέλο παρόμοιο αλλά όχι ταυτόσημο με της Τουρκίας αποκηρύσσοντας το ισλαμιστικό παρελθόν της οργάνωσης που τόσες διώξεις υπέστη κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Μπουργκίμπα και του Μπεν Άλι. 


Αντίθετα, η Υεμένη είναι μια διαφορετική περίπτωση, καθώς οι διαιρετικές τομές που στιγματίζουν τη χώρα είναι πολύ βαθύτερες σε σχέση με τις προαναφερθείσες περιπτώσεις. Το κόμμα Ισλάχ έχει ερείσματα στον απλό λαό, εντούτοις αυτή δεν είναι η μοναδική απειλή, καθώς η αλ Κάιντα έχει βρει ασφαλές καταφύγιο στις άνυδρες νοτιοανατολικές περιοχές, ενώ το αποσχιστικό κίνημα του νότου και οι σιίτες του βορρά δημιουργούν ένα εκρηκτικό κλίμα.


Αν επιχειρήσουμε μια γενίκευση, αυτό που θα μπορούσαμε με επιφύλαξη να ισχυριστούμε είναι ότι ο κίνδυνος 'καπελώματος' των εξεγέρσεων είναι πιθανός.Οι άνθρωποι που διαδηλώνουν, ούτε ισλαμιστές είναι απόλυτα, ούτε επιθυμούν την εγκαθίδρυση ενός ισλαμικού χαλιφάτου. Οι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν το Ισλάμ, μετριοπαθές ή ακραίο, επέλεξαν να μείνουν στην άκρη συνειδητά. Άλλωστε η Χεζμπολάχ είναι το πλέον επιτυχές παράδειγμα ισλαμικού κινήματος στην περιοχή, καταδεικνύοντας την ορθολογικότητα και τον πραγματισμό που διέπει τέτοιου είδους κινήματα. Ο Γκράμσι θα μιλούσε ίσως για έναν πόλεμο θέσεων, ή διαφορετικά την υιοθέτηση μιας στάσης 'wait and see'. 


Οι εξεγέρσεις λοιπόν είναι αραβικές μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.

News Bulletin #2

http://www.ft.com/cms/s/0/c550b90a-6d13-11e0-83fe-00144feab49a.html#axzz1KWZukZoZ


Middle East: Hard to Bear
By David Gardner

In a square in Nazareth, right below the Basilica of the Annunciation, a Koranic verse warns that “whoever seeks a religion other than Islam, it will never be accepted of him, and in the Hereafter he will be one of the losers”. Yet it is the spectre of losing in the here-and-now that most haunts the dwindling number of adherents to Christianity in the land of its birthplace.

Christians – as well as Jews – helped the rise of Islamic civilisation by plugging it into the Hellenist legacy. In its decline, they were custodians of this heritage and of the Arabic language. It was Christians who disproportionately drove the “Arab awakening” of the 19th and 20th centuries, not just through a new Arabist politics but in education, publishing, medicine and science.

Open to the world and set against the Turkic-centred late Ottomans, Christian Arabism had a sound logic. “Arabism was launched by the Christians, partly as a form of self-defence against the Ottoman Turks,” says Fadi Malha, a Maronite lawyer. “It obviously couldn’t be Sunni Islam; that was the religion of the empire.”

Pan-Arab nationalism, however, became the alibi of a network of Sunni strongmen, generally supported by the west. It turned out to be an ideological wild goose chase into an autocratic dead end – which Christians abetted. “Christians have become too elitist, linked to the status quo and cocooned in their minority status,” says Philip Madanat, an evangelical activist in Jordan. “They are not spearheading reform as they used to. They are losing pre-eminence, supporting diversity but clinging on to these regimes, ready to depart if things go awry, whereas their duty is to be protagonists of social change.”

Yet some of the Maronites, hitherto seen as a barometer of Christian well-being in the region, still manage to convey superiority alongside vulnerability, preferring to live in a tribal past than a plural present. Samir Franjieh, a centre-left intellectual from a leading Maronite clan, sees an opportunity. “If Muslims and Christians take part in a common struggle for the same values, the problem of coexistence is resolved. We have to foment a new nahda [awakening] in this part of the world and the way forward is for Christians to play a proactive rather than defensive role [in] a new Arabism, democratic and plural rather than nationalist.”

Yet the spectre of an eastern Mediterranean empty of Christians is still haunting for many, not just because it would uproot a 2,000-year-old heritage but because it would burn the bridges between east and west.

“The beauty of this land is that it is a mosaic,” says Bishop Abu el-Assal in Nazareth. “If the Christians leave, what will be left of that? The Middle East represents the intermingling of civilisation and the three Abrahamic faiths. If that finally goes, this will cease to be Terra Santa; it will be a museum.”

http://www.csmonitor.com/World/Middle-East/2011/0424/Iraqi-Christians-mark-a-restrained-Easter

Iraqi Christians mark a restrained Easter

By Jane Arraf

Iraqi Christians marked a restrained Easter weekend as fear of attacks kept many from openly celebrating their most sacred day of the year and church officials urged them not to give up on the country.

Like other minorities, Christians, because of their small numbers, have been disproportionately hit by violence. Many blame the United States for the turmoil that replaced the relative security they enjoyed even under Saddam Hussein’s repressive regime. Some of those who remain are a testament to resiliency.

“It is a disease of emigration,” he says. With the traditional escape routes closing as more countries in the Middle East are engulfed by unrest, Turkey has become the default route for Christians fleeing Iraq.

Of more than 1 million Christians in Iraq before 2003, there are believed to be only about 650,000 left. The exodus has raised doubts about the future of Christianity in the region where it first took root.

http://www.nytimes.com/2011/04/23/world/middleeast/23syria.html?_r=1

Security Forces Kill Dozens in Uprisings Around Syria

By Anthony Shadid

BEIRUT, Lebanon — Security forces in Syria met thousands of demonstrators with fusillades of live ammunition after noon prayers on Friday, killing at least 81 people in the bloodiest day of the five-week-old Syrian uprising, according to protesters, witnesses and accounts on social networking sites.

From the Mediterranean coast and Kurdish east to the steppe of the Houran in southern Syria, protesters gathered in at least 20 cities and towns, including in the outskirts of the capital, Damascus. Cries for vengeance intersected with calls for the government’s fall, marking a potentially dangerous new dynamic in the revolt.

But despite the bloodshed, which promised to unleash another day of unrest as the dead are buried Saturday, the scale of the protests, so far, seemed to fall short of the popular upheaval of revolutions in Egypt and Tunisia. Organizers said the movement was still in its infancy, and the government, building on 40 years of institutional inertia, still commanded the loyalty of the military, economic elite and sizable minorities of Christian and heterodox Muslim sects who fear the state’s collapse.

In that, the government faces perhaps its greatest challenge: to maintain its bastions of support with promises for the future and threats that its collapse means chaos, against the momentum that the vivid symbols of martyrdom have so often encouraged.

The government’s determination to keep larger cities somewhat subdued may have led to some of the highest death tolls. Protesters in some towns on Damascus’s outskirts said security forces fired at them to prevent them from marching toward the capital. And in Azra, protesters said, government forces were intent on keeping them from Dara’a, a poor town 20 miles away that helped unleash the revolt in March.

http://www.dailystar.com.lb/News/Middle-East/Apr/25/Syrian-reinforcements-in-Daraa-shooting-activist.ashx#axzz1KWbq2Ag6

Bodies on streets as Syrian army sweeps Daraa

Agence France Press

DAMASCUS - Thousands of troops backed by armour swept into the flashpoint Syrian town Daraa Monday, killing and injuring an unknown number of people and leaving bodies lying in the streets, activists said.

"Snipers have taken up positions on the roofs and tanks are in the centre of the town... Bodies are lying in the streets and we can't recover them," one activist said, asking not to be named for security reasons.

Activist Abdullah Al-Harriri told AFP earlier on Monday: "The men are firing in all directions and advancing behind the armour which is protecting them.

"Electricity is cut off and telephone communications are virtually impossible," he said.

http://www.google.com/hostednews/ap/article/ALeqM5hwY795kg27dzUCLPfjmQqEGkJTmg?docId=6a6231b3176949e49aeae6da3e4176da

Iran on edge as ally Syria fights for survival

(AP) 

For Iran, its ties with Syria represent far more than just a rare friend in a region dominated by Arab suspicions of Tehran's aims. Syria is Iran's great enabler: a conduit for aid to powerful anti-Israel proxies Hezbollah in Lebanon and Hamas in the Gaza Strip.

Should Assad's regime fall, it could rob Iran of a loyal Arab partner in a region profoundly realigned by uprisings demanding more freedom and democracy.

"Iran and Syria represent the anti-US axis in the region. In that respect, Iran wants to ensure that Syria remains an ally," said Shadi Hamid, director of research at The Brookings Doha Center in Qatar. "The problem is that Iran's foreign policy has become quite inconsistent."

Iran's ambitions to expand its influence in the region could suffer a "critical backward step" if Assad's regime is toppled, said Theodore Karasik, a regional affairs expert at the Dubai-based Institute for Near East and Gulf Military Analysis.

"Egypt's revolution could be considered a strategic loss perhaps for the West," he said, "but a change in Syria would seriously rearrange the security order in the core of the Middle East and could leave Iran with an even bigger loss."

"When it comes to looking after its own interests, the Iranian regime is very pragmatic, especially since they know that Assad would do the same to them if the shoe was on the other foot," said Javedanfar. "When it comes to choosing between friendship and its own interests, to Iran's rulers the former is easily expendable."

http://www.dailystar.com.lb/News/Middle-East/Apr/25/Opponents-of-Yemens-Saleh-divided-over-deal.ashx#axzz1KWbq2Ag6

Opponents of Yemen's Saleh divided over deal

The Daily Star

SANAA, Yemen - Deep divisions within Yemen's opposition appeared to doom an Arab proposal for the president to step down within a month, raising the prospect of more bloodshed and instability in a nation already beset by deep poverty and conflict.

A coalition of seven opposition parties generally accepted the deal. But thousands stood their ground Sunday in a permanent protest camp in part of the capital, Sanaa, and their leaders said they suspect Saleh is just maneuvering to buy time and cling to power. The protesters say the established opposition political parties taking part in the talks with Arab mediators do not represent them and cannotturn off the rage on the streets.

International pressure is also bearing down on him to leave, including from the United States, which had backed his rule with millions in financial assistance and military aid for fighting the active al-Qaida branch that has taken root in the country.

A bloc of Gulf nations, including powerful Saudi Arabia, has been trying to broker an end to the crisis, fearing the potential blowback of more instability in the fragile country on the southern edge of Arabia.

But the protesters in the streets, who are from an array of different backgrounds and are not represented in the talks, reject the proposal outright and want nothing short of Saleh's immediate resignation and his trial on charges of corruption and for the killings of unarmed protesters.

http://www.dailystar.com.lb/News/Analysis/Apr/22/Sadr-militia-threat-a-worry-to-fragile-Iraq.ashx#axzz1KWbq2Ag6

Sadr militia threat a worry to fragile Iraq

Reuters

BAGHDAD: Moqtada al-Sadr's recent threat to unleash his Mehdi Army could revive radical elements in Iraq and pit the once-feared militia against both Iraqi and U.S. troops.

Sadr's warning, issued on April 9, the eighth anniversary of the day U.S. forces toppled Saddam Hussein's statue in Baghdad, reveals a delicate balancing act by Sadr and the new, Shiite-led government he played a major role in forming.

     

The anti-American Shiite cleric said he would escalate military resistance and "unfreeze" the Mehdi Army if U.S. troops remain in Iraq after Dec. 13, when they are scheduled to depart under a security pact between Washington and Baghdad.

"We have many indications that the government will extend the pact ... we will use all possible means ... to prevent the extension of this pact," said lawmaker Bahaa al-Araji, a senior member of Sadr's bloc.

"It is true the Mehdi Army wouldn't be as strong as it was. But the re-arming would not be an issue for Moqtada at all," one Shiite legislator said on condition of anonymity.

     

"The important issue regarding his source of strength is that there are many of his followers who are ready to sacrifice their souls for his sake," the lawmaker said.

Sadr's warning came not long after a visit by U.S. Defense Secretary Robert Gates, who pressed Baghdad to decide if it wants U.S. troops to stay and help fend off a festering insurgency. About 74,000 American troops remain in Iraq.

     

Most Iraqi officials only hint at a possible resolution.

     

Foreign Minister Hoshiyar Zebari told a local newspaper if Iraq needs help, particularly for training, "it will be subject to mutual understanding" with Washington. Maliki's office said recently that Iraq was "looking forward to future cooperation with the United States in the field of arming and training".

http://arabnews.com/middleeast/article371801.ece

Iran, Iraq sign agreements on Iranian opposition

By ASSOCIATED PRESS

TEHRAN: Iran and Iraq on Sunday signed agreements to return each others’ detainees, which could lead to the forced repatriation of an Iranian opposition group based in Iraq, Iranian state TV reported.

The countries’ respective justice ministers signed agreements that including provisions for the repatriation of each others criminals and convicts to their country of origin, which could include members of the People’s Mujahedeen, an Iranian opposition group long based in Iraq.

Iraqi Justice Minister Hassan Al-Shimari took the opportunity of the signing ceremony to repeat his country’s stance that the group, once close to previous ruler Saddam Hussein, would be expelled from the country by the end of 2011.

Καλό Πάσχα

Καλό Πάσχα σε όλους με μπόλικα αμνοερίφια,μαγειρίτσες, οβελίες, παντσέτες, μπιφτέκια, σουβλάκια, κοκορέτσια, σπληνάντερα και βέβαια την αδυναμία του γράφοντος, τζιγεροσαρμάδες (φωτ.). 

Και μην ξεχνάτε: Η σούβλα το δόρυ μας, η σόδα η ασπίδα μας.

ΥΓ:Και για αυτούς που διψάνε για γνώση, ευκαιρία να μάθουμε και λίγα πασχαλινά αραβικά:

al maseeh qam=> Χριστός Ανέστη

haqan qam=> Αληθώς Ανέστη